سيستم ايمني کیسه هوا،ايربگ،air bag،كاربرد تكنولوژي پيشرفته در صنعت خودرو | شبیه سازی، برنامه نویسی، پایان نامه

سیستم ایمنی کیسه هوا،ایربگ،air bag،کاربرد تکنولوژی پیشرفته در صنعت خودرو

عنوان: سیستم ایمنی کیسه هوا،ایربگ،air bag،کاربرد تکنولوژی پیشرفته در صنعت خودرو

رشته:  پروژه تخصصی دوره کارشناسی‌،مهندسی مکانیک گرایش حرارت و سیالات

فرمت فایل: WORD (قابل ویرایش)

تعداد صفحه: ۱۰

بهمرا فایل پاورپوینت ppt در ۲۶ اسلاید

فهرست

مقدمه…………………………………………………………………………………………………………………….. ۳

اجزا ……………………………………………………………………………………………………………………… ۴

سوخت …………………………………………………………………………………………………………………… ۵

خطرات ایربگ ……………………………………………………………………………………………………………۷

حداقل سازی صدمات ایربگ …………………………………………………………………………………………….. ۸

خلاصه زمانبندی عمل ایربگ …………………………………………………………………………………………… ۹
منابع …………………………………………………………………………………………………………………….۱۰

۱- مقدمه
طی سال‌های طولانی کمربندهای ایمنی تنها وسیله مهارکننده کنش‌پذیر در خودروها بوده‌اند. در عین حال در این مدت بحث‌های زیادی در مورد ایمنی آنها بخصوص در مورد کودکان مطرح شده است، ولی به مرور زمان در اکثر کشورها کمربندهای ایمنی شامل مقررات اجباری شده‌اند. آمار و ارقام نشان می‌دهد که استفاده از کمربندهای ایمنی جان هزاران نفر را در تصادفات نجات داده است.
کیسه‌های هوا نیز طی سالهای طولانی در حال توسعه بوده‌اند. ایده استفاده از یک بالش نرم در برابر برخورد، بسیار جذاب بوده و اولین ثبت اختراع در مورد یک وسیله قابل انبساط برای فرود آمدن در آن در هنگام تصادف برای هواپیماها طی جنگ جهانی دوم انجام شده است! در دهه ۸۰ اولین کیسه هوای تجاری شده در خودروها ظاهر شد.
اولین ایده این بود “یک بالشتک هوای محافظت کننده از راننده هنگام تصادفات در فرمان خودرو” ، که در سال ۱۹۵۰ مطرح شد اما در ان زمان امکان تطبیق این طرح با سنسورهای مکانیکی و سیستم های کنترلی وجود نداشت
این طرح در ان زمان بعلت اینکه ایالات متحده برنامه هایی را اعلام کرد مبنی بر تجویز نوعی سیستم اتوماتیک محافظ سرنشین ماشینهای مسافرتی در سال ۱۹۶۹ ، جهش تازه ای یافت و در سال ۱۹۷۳ حتی تا مرز اجباری شدن ایربگ راننده برای اتومبیلهای جدید هم پیش رفت اما به هر حال این قانون به عللی مکرراً به تعویق افتاد.
این پیشرفتهای بوجود امده موازی شد با تحقیقات مستمر و پیاپی پژوهشگران مرسدس-بنز بر روی ایربگ که قبلا در اشتوتگارت در سال ۱۹۶۷ اعاز شده بود. این محققان در سالهای اولیه موانع زیادی پیش روی خود داشتند تا بر انها چیره شوند. سیستم حسگرها نیز درحال توسعه یافتن بود تا اینکه نوعی گاز و الیافی خاص نیز برای ایربگ پدید امد.
در اولین تست ها از هوای متراکم و فشرده شده و گاز Freon برای بار کردن ایربگ استفاده شد. اما تحقیقات و راهکارهای تخصصی ، استفاده از یک کیسه پارچه ای که توانایی باد شدن در چند میلی ثانیه را توسط یک منبع شارژ سریع در هنگام تصادفات داشت ، تثبیت کرد
سرانجام پژوهشگران با استفاده از تکنولوژی موشک ، سدیم اسید با قابیت انفجار را برای این امر بکار گرفتند.
در سال ۱۹۷۱ مرسدس-بنز شماره ثبت انحصاری DE 2152902 C2 را برای این اختراع دریافت کرد و قرار داد.
از سال ۱۹۹۸، وجود کیسه‌های هوا در هر دو سمت راننده و سرنشین جلو در آمریکا الزامی شده است (کامیونت‌های سبک نیز از سال ۱۹۹۹ تحت این قانون درآمدند). تاکنون آمار نشان داده که کیسه‌های هوا ریسک مرگ را در تصادفات روبرو حدود ۳۰ درصد کاهش‌داده است. استفاده از کیسه‌های هوای نصب ده در صندلی و درها جدیدتر است. اگر چه آنها به گستردگی کیسه‌های هوای نصب شده در فرمان و داشبورد مورد استفاده قرار نمی‌گیرند. برخی از کارشناسان بر این عقیده‌اند که طی سالیان آتی تعداد کیسه‌های هوای خودروها از دو به شش تا هفت خواهد رسید.
همانطور که گفته شد براساس مجله Scientific American ایده اولیه استفاده از بالش سریع بادشونده برای ممانعت از جراحات تصادفات قبل از آن در دهه ۱۹۸۰ توسط وزارت راه آمریکا برای استفاده از خودروها اجباری شود دارای یک پیشینه طولانی است. اولین اختراع وسیله بادشونده برای تصادفات برای هواپیماها طی جنگ جهانی دوم ثبت شده است.
گرچه از نظر تاریخی کیسه‌های هوا در ابتدا برای استفاده توسط سرنشینان بدون کمربند ایمنی طراحی شده بود ولی در همان روزهای اولیه شروع ایده کیسه هوا برای خودروها، کارشناسان هشدار داده بودند که این وسیله جدید باید به صورت پشتیبان و همراه با کمربند ایمنی استفاده شود. کمربندهای ایمنی باز هم کاملاً ضروری هستند چرا که کیسه‌های هوا فقط در تصادفات روبرویی که با سرعت بیش از ۱۰ مایل بر ساعت (۱۶ کیلومتر بر ساعت) رخ دهد عمل می‌کنند. در مورد برخوردها و تصادفات جانبی، تصادفات از عقب و برخوردهای ثانویه فقط کمربندهای ایمنی می‌توانند کمک کنند (گرچه امروزه کیسه‌های جانبی هوا نیز در حال رواج هستند). با وجود پیشرفت فناوری، کیسه‌های هوا فقط وقتی موثر هستند که همراه با یک کمربند شانه و ران استفاده شوند. کمربند اینمی سرنشین را در موقعیت خود نگه می‌دارد، در حالی که کیسه هوا یک مانع نرم برای توقف اعضای بدن او فراهم می‌آورد. کیسه‌های هوا جراحات منجر به مرگ را در مورد رانندگان ۱۱ درصد و در مورد سرنشینان بزرگسالان ۱۳ درصد کاهش می‌دهد. حفاظت ایجاد شده توسط کیسه هوا به علاوه کمربند ایمنی قابل مقایسه با هیچ نوع حفاظت دیگری نیست. مطالعات نشان می‌دهند که در یک برخورد، سرنشینانی که توسط کمربند ایمنی و کیسه هوا محافظت می‌شوند ۵۰ درصد کمتر از سرنشینان مهار نشده دچار آسیب‌های مرگبار و جراحات جدی خواهند شد.
قبل از شروع صحبت در مورد ایربگ یک یادآوری ومرور خیلی ساده در مورد قوانین حرکت :همانطور که می دانیم هر جسم در حال حرکت دارای مومنتوم خطی است (حاصلضرب جرم جسم در سرعت آن )و نیز می دانیم که اگر نیرویی به جسم وارد نشود جسم در همان جهت قبلی با همان سرعت به حرکت خود ادامه می دهد.خودرو شامل چندین جسم است ،خود وسیله نقلیه و اجسام متحرک درون آن(یا همان سرنشینان) اگر جلوی حرکت این اجسام را نگیریم با همان سرعتی قبلی (سرعت خودرو)به حرکت خود ادامه می دهند حتی اگر خودرو به دلیل تصادف متوقف شده باشد( نتیجه این هم که خودتان می دانید چه می شود!!)..متوقف کردن جسم و یا همان صفر شدن مومنتوم زاویه ای نیازمند نیرویی است که در یک بازه زمانی بر جسم اعمال شود.اما کاری که سیستم های مکمل مانند ایربگ انجام می دهنداین است که با کمترین صدمه سرعت جسم راکم کرده و به صفر می رسانند( البته در مدت زمانی بسیار کوتاه کمترازیک چشم برهم زدن).
هدف هر سیستم مهارکننده کمکی ، کمک به متوقف کردن سرنشین با ایجاد کمترین آسیب ها به وی است. کاری که یک کیسه هوا انجام می دهد کاهش سرعت سرنشین به صفر با کمترین آسیب یا بدون آسیب است. محدودیت هایی که کیسه هوا با آنها درگیر است زیاد است. کیسه هوا باید در کسری از ثانیه در فضای بین سرنشین و فرمان یا داشبورد عمل کند. برای این که سیستم بتواند به جای آن که سرنشین را به صورت ناگهانی متوقف کند، حرکت آن را آرام کند حتی کوچکترین مقدار فضا و زمان ارزشمند است.